ΝΑ ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΘΕΙ ΤΟ Δ.Δ ΚΡΥΑΣ ΒΡΥΣΗΣ ΣΕ Δ.Δ ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΓΡΑ

Πριν λίγες μέρες έγινε στον Δήμο μας μια ημερίδα με θέμα την ζωή και τον αγώνα του καπετάν Άγρα (Σαράντη Αγαπηνού) υπό την αιγίδα του Δήμου Κρύας Βρύσης.
Δυστυχώς δεν παραβρέθηκε αρκετός κόσμος , όχι μόνο πολίτες αλλά και πρώην Δήμαρχοι , πρώην σύμβουλοι αλλά και σημερινοί σύμβουλοι.
Λίγος κόσμος τίμησε με την παρουσία του τον άνθρωπο που αγωνίστηκε εδώ στον τόπο που ζούμε εμείς σήμερα.
Αυτόν που αγωνίστηκε στον βάλτο αντιμετωπίζοντας τόσες δυσκολίες, κρύο, ζέστη, υγρασία, κουνούπια, ελονοσία και περισσότερο τους Βούλγαρους κομμιτατζήδες από τους οποίους και απαγχονίστηκε στις 7 Ιουνίου του 1907
Αυτόν τον ΗΡΩΑ που άφησε την λαμπρή καριέρα του στρατιωτικού στην Αθήνα και ήρθε στον βάλτο να αγωνισθεί για την ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ μας , για τον τόπο που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε εμείς.
Και εμείς τι κάνουμε για αυτόν; Τίποτα απολύτως εκτός απο μια προτομή που ΘΑ στηθεί κάπου στον Δήμο, σε κάποια κεντρική πλατεία.
Εγώ κάνω μια πρόταση. Μια πρόταση που στο πρόσωπο του ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΓΡΑ θα τιμήσουμε και όλους τους συντρόφους του. Να μετονομασθεί ο Δήμος από ΔΗΜΟΣ ΚΡΥΑΣ ΒΡΥΣΗΣ σε ΔΗΜΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΓΡΑ. Ελάχιστος φόρος τιμής!

ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΓΡΑΣ

Αρχές 20ου αιώνα. Η οθωμανική αυτοκρατορία καταρρέει . Νέοι Εθνικοί άνεμοι πνέουν στα Βαλκάνια.
Η Ελληνική ήττα στον Ελληνοτουρκικό πόλεμου του 1897 όχι μόνο αναβάλει την απελευθέρωση της Μακεδονίας αλλά προσφέρει και περιθώρια δράσης στους Βουλγάρους.
Με χίλιους δισταγμούς και δυσκολίες η Ελληνική πλευρά αποφασίζει να αναλάβει δράση. Εθελοντές από την ελεύθερη Ελλάδα λιγοστοί ένας και ένας , όμως Έλληνες πρώην αξιωματικοί με ψεύτικα ταξιδιωτικά έγραφα και ηρωικά ψευδώνυμα , παπάδες, αληθινοί και ψεύτικοι,δασκάλες ,γιατροί,μικρά παιδιά,ντόπιοι χωρικοί που στρατολογούνται για δευτερεύουσες εργασίες.
Μεταξύ αυτών των ηρώων ξεχωρίζει η γελαστή μορφή του νέου ανθυπολοχαγού του πεζικού ΣΑΡΑΝΤΗ ΑΓΑΠΗΝΟΥ < ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΓΡΑΣ>.
Καταγόταν από τους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας, ήρθε στην λίμνη των Γιαννιτσών τον περίφημο βάλτο τον Σεπτέμβρη του 1906 με δική του πρωτοβουλία. Ήταν προορισμένος για την Νάουσα όπου οι συνθήκες ζωής και δράσης γενικώς των σωμάτων, ήταν καλύτερες. Και όπως έλεγε αργότερα και στα παλληκάρια του: Εγώ στα μετόπισθεν ; στην σιγουρια; Ποτέ!
Ώς αρχηγός σώματος 20 ανδρών παιδιά όλα απο τα βουνά και την νησιωτική χώρα, λεβέντες που μύριζαν θυμάρι,πεύκο και αρμύρα της θάλασσας.
Είχε αποστολή την απομάκρυνση των Βουλγάρων κομιτατζήδων από την περιοχή. Η ζωή μέσα στην λίμνη ήταν αληθινό μαρτύριο. Το καλοκαίρι η ελονοσία ο πυρετός , τα έντομα και τον χειμώνα η υγρασία και το κρύο τους έλιωναν.
Ο Καπετάν Άγρας νέο παλικάρι 26 ετών ρίχνετε στον αγώνα του βάλτου και κατορθώνει με την βοήθεια του σώματος του Καπετάν Νικηφόρου (ΙΩΑΝΝΗ ΔΕΜΕΣΤΙΧΑ) να καταλάβει το κέντρο δράσης των Βουλγάρων στην περιοχή.
Παντού φαινόταν άνδρας , βράχος θελήσεως και τόλμης όπως τον αποκαλεί η ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ στο βιβλίο της <ΣΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ>.
Περιφρονούσε τον θάνατο, αγνοούσε τις δυσκολίες. Ένα μόνο ζητούσε την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ. Μα η ελονοσία τον είχε λιώσει. Με ρίγος και πυρετό τον Φεβρουάριο του 1907 μετέβη στην Νάουσα για θεραπεία. Μα η αδάμαστη ψυχή του δεν έβρισκε ησυχία μακρυά απο τον βάλτο. Στρατολογούσε χωρικούς έστελνε πολεμοφόδια,τρόφιμα ρουχισμό.
Το σώμα του, που συνεχώς φθείρεται ,το κυβερνούσε η αδάμαστη ψυχή του .Ανήσυχος, ονειροπόλος,με πολλά παραδείγματα αυτοθυσίας και αγάπης προς τον συνάνθρωπο και την πατρίδα του.
Σε όλη του την ζωή εκινείτο σε κλίμα έντονης δράσης ενώ η αδράνεια τον οδηγούσε στον μαρασμό.
Άρρωστος και πληγωμένος λίγο πριν αναχωρήσει για την ελεύθερη Ελλάδα ήρθε σε συνεννόηση με γνωστούς αρχικομιτατζήδες της περιοχής για να συναντηθούν και να συμφωνήσουν για ειρήνη. Οι Βούλγαροι υποκρίθηκαν οτι δέχονται και όρισαν έναν τόπο για συνάντηση. Ο Άγρας συναντήθηκε μαζί τους κάπου έξω απο την Νάουσα άοπλος με μόνο σύντροφο του τον οδηγό του ΤΩΝΗ ΜΙΓΓΑ. Το μόνο που είχαν μαζί τους ήταν λουκούμια, και καπνό για να κεράσουν τους συνομιλητές τους. Όταν οι κομιτατζήδες είδαν τον Άγρα άοπλο όρμησαν πάνω του σαν αγέλη λύκων.Με λυσαλέα κτυπήματα τον έδεσαν και μαζί ,με τον άλλο Εθνομάρτυρα Τώνη Μίγγα άρχισαν να τους περιφέρουν στα χωριά , ξυπόλυτους και καταπληγωμένους, τους εξευτέλιζαν με άγρια χαρά.
Που πήγες παληκάρι ξαρματομένο;
Τινόμιζες ότι ο δολοφόνος Ζλατάν έχει μπέσα όπως εσύ;
Αυτός το μόνο που ήξερε να χρησιμοποιεί ήταν το μαχαίρι του πισώπλατα.
Τρείς μέρες βάσταξε το μαρτύριο τους. Την τέταρτη ημέρα Πέμπτη 7 Ιουνίου του 1907 τους κρέμασαν σε μια καρυδιά στο χωριό Βλάδοβο .
Γυναίκες Ελληνίδες έκαναν τον πόνο τους σπαρακτικό μοιρολογη. Για τα παληκάρια που δεν είχαν κοντά τους Μάνα ,αδερφή και γυναίκα να τα κλάψουν, γίνεται σύσωμο το Ελληνικό Έθνος.
Σε μας απομένει χρέος να γονατίσουμε μπρός στο μαρτύριο αυτών των Ηρώων για να τους τιμήσουμε. Το δημοτικό τραγούδι τους τραγουδάει: Στην μάχη δεν σε πλάγιασε το βόλι παληκάρι αντίκρησες στην προδοσιά τον χάρο μακελάρη κι είχες τα χέρια σου δετά κι ήσουν ξαρματομένος κι έγειρες σαν τον μάρτυρα Φωτοστεφανομένος.

Εμείς σήμερα απαντούμε με το :

Λεβέντη Άγρα ησύχασε και η Μακεδονία πέρα για πέρα σήμερα έχει Ελευθερία και σε όσους την ονειρεύονται<Μολών Λαβέ> θα πούμε και θα σε μιμηθούμε.

Για τον ήρωα μου
ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΓΡΑ.


ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΡΕΒΕΚΚΑ.

ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΓΡΑΣ

ΣΑΡΑΝΤΗΣ ΑΓΑΠΗΝΟΣ -ΚΑΠΕΤΑΝ ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ

Γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1880 αλλά ο πατέρας του τον έγραψε στα μητρώα αρρένων των Γαργαλιάνων Μεσσηνίας από όπου και κατάγονταν . Μεγάλη ιστορική οικογένεια των Αγαπηνών . Οι πρόγονοι του είχαν μεγάλη δράση κατά την Επανάσταση του 1821.

Ο ενθουσιασμός και η αγάπη του για την Ελλάδα τον οδήγησαν να εγγραφή στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από όπου και αποφοίτησε με πολλή καλή επίδοση.

Και ενώ θα μπορούσε να μείνει στην Φρουρά Αθηνών αυτός προτίμησε να περάσει τα σύνορα και να έρθει στην κεντρική Μακεδονία στον βάλτο των Γιαννιτσών, όπου ο Ελληνικός Μακεδονικός λαός υπόφερε από τους δύο δυνάστες του , τους Τούρκους και τους Βούλγαρους , οι οποίοι Βούλγαροι είχαν ξεκινήσει αγώνα τρομοκρατίας εκφοβισμού και εξόντωσης του Ελληνικού λαού.

Μαζί με τον Τηλιγάδη και 12 Ευζώνους , όλοι εθελοντές ,πέρασαν με πλοιάριο στις εκβολές του ποταμού Λουδία και από εκεί πήγαν στην Νάουσα .

Με εντολές του « Κέντρου Θεσσαλονίκης » Προξένου Κορομηλά μετέφερε το κέντρο δράσης στον βάλτο των Γιαννιτσών . Αυτό έγινε για τρεις λόγους.

Πρώτος λόγος ότι ήταν το πέρασμα από την Θεσσαλονίκη για την Δυτική Μακεδονία, Δεύτερος λόγος ότι είχαν εγκατασταθεί στον βάλτο αλλά και γύρω από αυτόν πολλοί Βούλγαροι κομιτατζήδες και επίσης αποτελούσε τέλεια κρυψώνα για τους αντάρτες .

Η ζωή ήταν δύσκολη. Κουνούπια , υγρασία, βδέλλες ,ελονοσία. Ήταν ένα κλίμα γενικά επικίνδυνο για την υγεία των αγωνιστών που βρίσκονταν εκεί.

Ο Αγαπηνός έπρεπε να πάει εκεί και πήγε εθελοντικά.

Απέκτησε το ψευδώνυμο Τέλλος Άγρας .

Μετά από μάχες κατέλαβε την μεγαλύτερη καλύβα την Κούγκα από τους Βουλγάρους.

Η ελονοσία και ένας τραυματισμός του τον οδηγούν στην Θεσσαλονίκη για θεραπεία. Σύντομα όμως γυρίζει στην Νάουσα όπου αποθεραπεύετε από τον γιατρό Ζαφείρη Λόγγο.

Εκεί τον Μάιο του 1907 μαθαίνει ότι ο Βούλγαρος βοεβόδας Ζλατάν θέλει να τον συναντήσει. Ο Άγρας αποφασίζει να τον συναντήσει (παρά τις αντιρρήσεις των συντρόφων του)με την ελπίδα να τον εντάξει στις Ελληνικές δυνάμεις .( Κάτι παρόμοιο έγινε παλαιότερα και με τον βουλγαρίζοντα

Καπετάν Κώττα από τον Μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανό Καραβαγγελη. Και ο Καπεταν Κώττας θυσιάστηκε για την Ελληνική ιδέα.)

Έτσι πήγε στο σημείο συνάντησης με λίγους συντρόφους και δίχως όπλα όπως ήταν η συμφωνία. Μαζί με τον Ζλάταν εμφανίστηκε ξαφνικά και ο κομιτατζής Κασάπσε με τους άντρες του πάνοπλοι. Όταν είδαν ότι οι Έλληνες ήταν άοπλοι τους συνέλαβαν όλους. Στην συνέχεια άφησαν τους συνοδούς του Άγρα ελεύθερους αλλά ο οδηγός του ο σλαβόφωνος Έλληνας Αντώνης Μίγγας αρνήθηκε να αφήσει τον Αρχηγό του.

Επι μέρες τους περιέφεραν στα χωριά, τους διαπόμπευαν και τους βασάνιζαν. Ήταν και αυτός ένας τρόπος να προσπαθήσουν να τρομοκρατήσουν τον σκλαβωμένο Ελληνικό λαό. Τελικά τους κρέμασαν λίγο έξω από την Έδεσσα σε μια καρυδιά στις 7 Ιουνίου του 1907. Ο Καπετάν Άγρας ήταν μόλις 27 χρονών.

Ο Ζλατάν πρόδωσε την εμπιστοσύνη που του έδειξε ο Καπετάν Άγρας.

Προς τιμή του το χωριό που υπάρχει στο σημείο του θανάτου του σήμερα ονομάζετε ΑΓΡΑΣ.

Η θυσία του Άγρα αντί να φοβίσει τους Έλληνες χωρικούς της περιοχής , τους ενθαρρύνει και τους ξεσηκώνει. Η θυσία του ενέπνευσε πολλούς εθελοντές που έσπευσαν να βοηθήσουν στον Μακεδονικό Αγώνα, και να εκδικηθούν το θάνατο του.

Τιμούμε τον Καπετάν Άγρα και γονατίζουμε μπροστά στους Αγώνες του και αυτό γιατί ο μικρόσωμος Αξιωματικός άφησε την ανέμελη ζωή της Αθήνας και μια λαμπρή καριέρα για ένα ιδανικό, την απελευθέρωση της Μακεδονίας και την ενσωμάτωσή της στον Ελληνικό κορμό.

Τα λείψανα του Καπετάν Άγρα και του πιστού του Μίγγα φυλάσσονται σήμερα σε ένα μικρό εκκλησάκι κοντά στο χωριό Άγρας.

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ.

Στο πρόσωπο του Καπεταν Άγρα τιμούμε όλους τους Μακεδονομάχους που θυσιάστηκαν για την Ελευθερία της Μακεδονία μας .

ΘΑ ΤΟΥΣ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΥΣ.